Skin in the game.

Het trof me vanmorgen, ik zag een man op in het journaal vertellen dat we er maar niet al te veel op moesten rekenen dat het OMT zou adviseren om de lockdown op te heffen. Nu wil ik niets afdoen op het advies van het OMT, daarvoor beschik ik niet over de juiste competenties. Als ondernemer kan ik me wel verplaatsen in de impact van hetgeen er zo en passant wordt gezegd. De directe betekenis van zo’n ogenschijnlijk terloopse boodschap.

Dat je verder afschrijft op je voorraad. Dat je een langere periode tegemoet gaat zien zonder inkomen. Dat je bedrijf minder waard wordt. Dat je de huur niet meer kan betalen. Dat schuldeisers, die ook tv kijken, harder in je nek gaan hijgen. Schreeuwend om voorrang. Dat je met geen mogelijkheid nog beleid kunt maken. Want hoelang gaat het duren. Nog twee weken, een maand, twee maanden. Welke criteria worden er gehanteerd. Waar moet je rekening mee houden.

Als ondernemer ben je gewend om na te denken over je toekomst. Regeren is vooruitzien wordt gezegd. Maar wat als je niet meer vooruit kan zien. Je hebt immer geen idee waar je aan toe bent. Zomaar een willekeurige meneer uit het OMT beslist over jouw toekomst. Natuurlijk ga je denken dat dit voorgekookt is. Dat die meneer een vooruitgeschoven boodschapper is om de boodschap vast wat in de week te leggen. Als je niet weet wat je kan verwachten ga je vanzelfsprekend speculeren. 

Het treft mij omdat we al twee jaar onderweg zijn en we nog steeds kijken naar dezelfde shit. Dezelfde manier waarop ondernemers naar het nieuws kijken. Geen idee met welk scenario je rekening moet houden. 

Je voelt ook het gebrek aan empathie. De kloof tussen mensen die gewoon op hun dertiende maand kunnen rekenen en mensen die helemaal niet meer kunnen rekenen. De ZZPer die niet weet hoe de hypotheek betaald moet worden. De horeca man / vrouw die ziet hoe de beste mensen bij gebrek aan vooruitzichten vertrekken naar de GGD.  

We zagen het tijdens de financiële crisis. De timmerman die zich liet omscholen naar buschauffeur. De metselaar die vertrok naar het call center. Die mensen keerden niet meer terug. We plukken daar nog dagelijks de vruchten van. Niets van geleerd. Medewerkers zoeken naar een toekomst. Wil je nog wel werken in een sector waarvan de toekomst onzeker is. De waardevermindering van de bedrijven in de getroffen sectoren. Nog steeds zijn er mensen die zeggen dat er rijkelijk gecompenseerd wordt maar tegen al dit soort effecten is geen compensatie bestand. Ik hoor er niks over.

Ondernemers weten wat het betekent als mensen deelgenoot zijn van een probleem. Als ze ook werkelijk voelen wat winst is en wat verlies. In het Engels bestaat hier een passende term voor die eigenlijk niet te vertalen valt. Skin in the game. Dat je zelf voelt wat er gebeurt als de zaak naar de klote gaat. Dat je zelf bloot staat aan de risico’s. Dat je in contact staat met de echte wereld buiten de bestuurskamer. Dat contact is er niet. We kijken naar een ambtelijke machine. Misschien wel een van de redenen waarom er nog verzet is tegen regels. Een gebrek aan inlevingsvermogen.

Als ik kijk naar de achteloosheid waarmee zo’n boodschap de wereld in wordt gestuurd mis ik elke vorm van empathie. De kloof tussen mensen met een zeker inkomen en mensen die niet weten hoe je het einde van de maand moet halen kan niet beter in beeld gebracht worden.