Steeds vaker kom ik ze tegen in mijn timeline. Tweets die je naar een artikel lokken dat je in alleen tegen betaling kunt lezen. Mensen of bedrijven zien het waarschijnlijk als een model om geld te verdienen. Er bestaat in Nederland sinds januari 2014 zoiets als een reclame code social media. Mijn oog viel daarbij op artikel 4a, het manipulatieverbod, dat zegt. “Het is verboden berichten of andere uitingen op social media zodanig te bewerken dat de gemiddelde consument hierdoor kan worden misleid”. Ik volg bijvoorbeeld de Leeuwarder courant via Twitter. Met enige regelmaat komen tweets voorbij die verwijzen naar content die ik alleen tegen betaling kan lezen. Ze staan gewoon vermomd tussen de tweets die wel verwijzen naar een compleet artikel. Ik stoor me er nog niet aan. Wellicht werkt het zelfs. Nu geloof ik dat die code nogal vrijblijvend is maar het zette me wel aan het denken. Elke tweet met een link die leidt naar een artikel is natuurlijk een advertentie voor de achterliggende content. Hoewel vrijwel iedereen die actief is op de social media wel eens een bericht plaatst met een doorverwijzing wordt het niet echt gezien als adverteren. Het is natuurlijk ook een definitie kwestie. Waar eindigt het aanbevelen en waar begint het adverteren. Je kunt je afvragen of je in het tijdperk van de sociale media een financiële compensatie als criterium zou moeten nemen als richtlijn. Het lijkt mij wat ouderwets.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten