Over digitaal optimisme, steenrijke ijdeltuiten en fiscale filantropen.

Soms staat het je zo tegen dat digitale gelul. Dat de wereld zou veranderen. Toen ik door San Francisco fietste had ik zo'n moment. Zo'n moment van totale weerzin. Al die mensen daar op straat. Niet Alleen zwervers dat zag ik wel vaker. In alle wereldsteden wonen mensen op straat die verdwaald zijn in de samenleving. Die het niet redden. Daar was ik wel op voorbereid.

Toch is het hier anders. Niet alleen zwerven of bedelen. Nee deze mensen zijn in de war. Rennen over straat terwijl ze denken dat ze achtervolgd worden. Schreeuwen naar iedereen. Praten hardop in zichzelf. Staan in zichzelf gekeerd iets te prevelen. Straat na straat.

Ik was in de verkeerde wijk zoveel werd mij duidelijk. Je vraagt je dan af hoeveel verkeerde wijken zijn in er deze stad. Hoeveel verkeerde wijken zijn er in de Verenigde Staten? Natuurlijk het is niet de schuld van het digitale gelul. Het is van alle tijden. Maar juist dat idee maakt indruk.

De digitale industrie gestuwd door het internet en de social media maken nu de dienst uit in de index van meest waardevolle bedrijven ter wereld. De oude industrie maakte plaats voor de nieuwe, dat was toch een kans op verandering. Daar was dan toch de ruimte voor iets nieuws. Social media big boss Mark wil de wereld veranderen net als de eindbazen van Google of Bill die van Afrika zijn project maakte. Iedereen moet aan het internet elke uithoek van onze planeet moet aan the juice.

Steenrijke ijdeltuiten. Fiscaal gedreven filantropen.

Honderden miljarden winst worden weggeduwd naar fiscaal vriendelijke oorden. Worden zo onttrokken aan de samenleving. Terwijl in deze stad de achtertuin, de thuishaven van veel van deze techreuzen mensen helemaal niets waard zijn. Daar toon je dan toch je ware gezicht als je iets wilt veranderen. Mark lost het probleem simpel op. Facebook bouwt er een eigen woonwijk voor happy Facebook workers. Iets met een pasje, een slagboom en een muur misschien. De media smullen ervan. Kijk die Mark eens gaan.

En natuurlijk ja, het gaat om al die achtertuinen van de VS. Al die wijken, buurten, dorpen en steden waar je beter niet kunt komen. De digitale concerns met hun wereld dominantie zuigen het land leeg. Maken misschien wel op die manier ruimte voor politiek opportunisme. Schuiven zonder enige gene aan tafel bij de macht die misschien wel juist door het sociaal falen van diezelfde industrie in het zadel is geholpen. 

Als je niets te verliezen hebt wil je immers dat er iets verandert. Wat dat dan ook is slechter kan gewoon niet. Ik zag het vandaag en ik had er aardig moeite mee. Ik snap best dat de oorzaak dieper ligt maar de bewieroking van de digitale maatschappij voelt in de achtertuin van de aanjagers wel extra pijnlijk. Die adoratie voor alles wat met het internet te maken heeft. Dat digitale optimisme is op niets gebaseerd. Mensen zijn nog steeds mensen er verandert niets.