Ik vermoed dat de schrijver niet weet dat de uitgever zijn Barbie artikel gebruikt om abonnees te werven, of misschien hoop ik dat wel. Het staat waarschijnlijk ergens in zijn contract dat de uitgever eigenaar is van zijn verhalen en daarmee mag doen wat ze willen.
Barbie staat misschien wel symbool voor de media en het disrespect voor persoonlijke data. Vrijwel alle media maken commercieel gebruik van deze vrouw zonder dat ze daar zelf een cent wijzer van wordt. Dat ze door de media wordt uitgeknepen en door de mangel is gehaald is vrij duidelijk. Niemand die haar misschien wel voornamelijk tegen zichzelf beschermde. Terwijl ze waarschijnlijk in haar diepste persoonlijke ellende verkeert ziet de krant nog wel mogelijkheden om met dat verhaal wat abonnementen te slijten.
Verhalen, privacy of data in het algemeen is de belangrijkste grondstof voor de komende decennia. Daar bestaat eigenlijk geen misverstand over. De digitale maatschappij wordt aangedreven door data. Dat roept voor mij steeds weer de belangrijke vraag op over de eigendomsrechten.
Voor de komst van Facebook en Google of meer algemeen het internet zoals we dat kennen via de smartphone lag de macht van het publiceren bij de uitgevers. Journalisten verzamelden en maakten verhalen, abonnementen en adverteerders financierden het geheel. Er was een soort van wankel evenwicht tussen onafhankelijke redacties en de commerciële afdeling om de kwaliteit van het nieuws te vrijwaren van commerciële invloeden. Publiceren was een kapitaalsintensieve aangelegenheid dat zorgde voor een afstand tussen de eigenaar van het verhaal en de uitgever. Een verhaal vertellen was weggelegd voor weinigen.
Het internet maakte van iedereen een uitgever.
Google zorgde voor een bijpassend verdienmodel. Krijg je genoeg views dan staan adverteerders in de rij. Facebook ontwikkelde een verdienmodel gebaseerd op je persoonlijke verhalen. Je valt met je fiets en dat is zo grappig dat er een miljoen mensen naar kijken. Daar zoekt Facebook dan weer adverteerders bij. Een simpel concept dat ervoor zorgde dat de aandeelhouders van multimiljardair werden. Omdat het gebruik van Facebook en ook Google gratis is mogen zij beschikken over jouw prive gegevens en je privé verhalen.
Maar is dat concept niet achterhaald. Als mijn gegevens zo waardevol zijn dat bedrijven daar miljarden aan kunnen verdienen wordt het dan niet tijd om iets terug te vragen.
Als ik met mijn auto onder de trein kom en daar zit een mooi verhaal in, zijn de rechten op dat verhaal dan niet gewoon van mij?
Barbie staat misschien wel symbool voor de media en het disrespect voor persoonlijke data. Vrijwel alle media maken commercieel gebruik van deze vrouw zonder dat ze daar zelf een cent wijzer van wordt. Dat ze door de media wordt uitgeknepen en door de mangel is gehaald is vrij duidelijk. Niemand die haar misschien wel voornamelijk tegen zichzelf beschermde. Terwijl ze waarschijnlijk in haar diepste persoonlijke ellende verkeert ziet de krant nog wel mogelijkheden om met dat verhaal wat abonnementen te slijten.
Verhalen, privacy of data in het algemeen is de belangrijkste grondstof voor de komende decennia. Daar bestaat eigenlijk geen misverstand over. De digitale maatschappij wordt aangedreven door data. Dat roept voor mij steeds weer de belangrijke vraag op over de eigendomsrechten.
Voor de komst van Facebook en Google of meer algemeen het internet zoals we dat kennen via de smartphone lag de macht van het publiceren bij de uitgevers. Journalisten verzamelden en maakten verhalen, abonnementen en adverteerders financierden het geheel. Er was een soort van wankel evenwicht tussen onafhankelijke redacties en de commerciële afdeling om de kwaliteit van het nieuws te vrijwaren van commerciële invloeden. Publiceren was een kapitaalsintensieve aangelegenheid dat zorgde voor een afstand tussen de eigenaar van het verhaal en de uitgever. Een verhaal vertellen was weggelegd voor weinigen.
Het internet maakte van iedereen een uitgever.
Google zorgde voor een bijpassend verdienmodel. Krijg je genoeg views dan staan adverteerders in de rij. Facebook ontwikkelde een verdienmodel gebaseerd op je persoonlijke verhalen. Je valt met je fiets en dat is zo grappig dat er een miljoen mensen naar kijken. Daar zoekt Facebook dan weer adverteerders bij. Een simpel concept dat ervoor zorgde dat de aandeelhouders van multimiljardair werden. Omdat het gebruik van Facebook en ook Google gratis is mogen zij beschikken over jouw prive gegevens en je privé verhalen.
Maar is dat concept niet achterhaald. Als mijn gegevens zo waardevol zijn dat bedrijven daar miljarden aan kunnen verdienen wordt het dan niet tijd om iets terug te vragen.
Als ik met mijn auto onder de trein kom en daar zit een mooi verhaal in, zijn de rechten op dat verhaal dan niet gewoon van mij?
Waarom kan ik er niet voor kiezen om dat verhaal zelf te publiceren, commercieel uit te nutten op YouTube. Hoe kan het dat dat een uitgever mijn ongeluk zonder te betalen publiceert en er een commercieel circus van kan maken. Wie is de eigenaar van de commerciële rechten van mijn ongeluk, ben ik dat niet in de eerste plaats zelf?
Eigendomsrecht is het fundament en de aanjager van de moderne economie. Als er onduidelijkheid bestaat over eigendom valt alles stil. Op de een of andere manier hebben we de rechten van ons meest waardevolle eigendom, de persoonlijke data uit handen gegeven.
Dat er betaald wordt voor jouw data is niet alleen belangrijk als bescherming. Zodra er betaald moet worden gaat de kwaliteit omhoog. In plaats van gokken of interpreteren wordt het weten. Als je ergens voor betaalt kan je ook kwaliteit eisen. Met een toekomst waarin AI een belangrijke rol gaat spelen wordt de kwaliteit van data doorslaggevend. AI heeft kwalitatieve data als grondstof nodig anders blijft het behelpen. Reden te over om eens op een andere manier naar de eigendomsrechten van persoonlijke data te kijken.
Eigendomsrecht is het fundament en de aanjager van de moderne economie. Als er onduidelijkheid bestaat over eigendom valt alles stil. Op de een of andere manier hebben we de rechten van ons meest waardevolle eigendom, de persoonlijke data uit handen gegeven.
Dat er betaald wordt voor jouw data is niet alleen belangrijk als bescherming. Zodra er betaald moet worden gaat de kwaliteit omhoog. In plaats van gokken of interpreteren wordt het weten. Als je ergens voor betaalt kan je ook kwaliteit eisen. Met een toekomst waarin AI een belangrijke rol gaat spelen wordt de kwaliteit van data doorslaggevend. AI heeft kwalitatieve data als grondstof nodig anders blijft het behelpen. Reden te over om eens op een andere manier naar de eigendomsrechten van persoonlijke data te kijken.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten