Nu wil ik niks afdoen aan de deskundigheid van
Kuipers, ook al vond ik het opmerkelijk dat een minister van gezondheidszorg
niet precies kon reproduceren hoe de quarantaine regels werken. Maar dat terzijde. Deze brief is
niet minder dan een klap in het gezicht van de vele duizenden ondernemers die
al twee jaar lang op geen enkele manier steun kregen. Ja een bijdrage in de
vaste lasten waarmee de onderneming voor een stukje geholpen was. En ja je kon uitstel krijgen van betalingen. En ja personeel dat thuis zat kon gelukkig aanspraak
maken op hulp. Maar de ondernemer, de man of vrouw die de kar trok moest het
zelf maar uit zoeken. Moest zelf zijn pensioen en spaargeld opvreten
Het was niet alleen de week van de brief van
Kuipers. Het was ook de week van de ophef rondom Jeff. De boot van Bezos die in
Rotterdam gebouwd wordt en waarvoor een stukje brug gedemonteerd moet worden om uit
te kunnen varen. Nederland rolde over elkaar heen van ongenoegen. Zo’n
ondernemer denkt zich alles maar te kunnen permitteren.
Het was de week van Jesse Klaver, die een lans
brak voor de hardwerkende Nederlanders. Dat het vooral niet de bedoeling was
dat die hard werkende Nederlander de rijken zouden subsidiëren. Hard werken is
prima maar er moet geen perspectief zijn op rijkdom. Het is de bedoeling dat je
van wieg tot graf hard werkt zonder vooruit te komen. Zonder vermogen te ontwikkelen. Gewoon hard
werken en je mond houden. Niet werken voor een betere toekomst voor je kinderen.
Dat je kinderen dankzij jou inspanningen betere mogelijkheden hebben. Om
vooruit te komen. Dat is ongelijkheid. De overheid van Jesse gaat dat voor je
managen, die ongelijkheid.
Dezelfde overheid die al die ondernemers in de
kou liet staan. Zak er maar in. Je moet je zaak sluiten voor het algemeen
belang, om de zorg voor heel Nederland beschikbaar te houden. Hoe je jezelf rond
moet komen is verder jouw probleem. Dat is de overheid die voor zijn mensen
zorgt. Iedereen is gelijk behalve ondernemers. Dat is een buitencategorie.
Het is meer van hetzelfde. Het is een diep gewortelde
afgunst van mensen die hun eigen broek ophouden. Van mensen die een risico
nemen om iets te doen wat nog niet eerder gedaan is. Om een droom vorm te
geven. Om ideeën te toetsten aan de werkelijkheid. Om van niets iets te
maken. De zijlijnroepers zijn talrijk. Mensen die in de crisis geen dubbeltje
inleverden voeren dagelijks het hoogste woord. Over het nut van de maatregelen
over de noodzaak tot handhaving. De ene vinger naar een ander wijzend terwijl de
andere vinger het saldo checkt na de net geïnde dertiende maand.
Het is één van de schandvlekken van de
afgelopen twee jaar. Dat mensen in de culturele sector de nek om werden gedraaid.
Zelfstandigen zonder personeel werden zelfstandigen zonder werk. Geen haan
kraaide ernaar. Niemand. De retail ging op slot. De ondernemer moest het
zelf maar uitzoeken. Gewoon interen op je spaargeld. “Jij wou toch immers zo
graag voor jezelf werken”. Evenementen, werden afgelast, de kapper moest zijn
winkel dicht doen. Het is een lange lijst van ondernemers die allemaal persoonlijk
moesten opdraaien voor deze crisis.
In veel gevallen staat ondernemers ook nog
eens privé garant, een borgstelling voor een financiering. Als eenmanszaak sta
je sowieso overal persoonlijk garant voor. Gaat het mis dan ben je huis en
haard kwijt. Sta je op straat want voor ondernemers is er geen WW, geen vangnet.
De gang naar bijzonder beheer bij de bank wacht op jou. Pas nadat de rentes op
je leningen naar duizelingwekkende hoogtes zijn gestegen want risico zegt de
bank. Je wordt uitgekleed waar je bij staat. Allemaal voor het algemene belang.
Voor de zorg waar we zo hard voor stonden te klappen. Klappen deden we wel maar
salaris inleveren ho maar. Het persoonlijke leed is niet te overzien. En waar
schrijft de pers over, de boot van Bezos. Zo’n uitvreter van een ondernemer.
Zet de dozen met eieren zo vast maar klaar.
Het is niet minder dan een ramp voor deze
mensen en dan komt die brief van Kuipers. Dat corona vanaf nu een ‘gewoon’
ondernemersrisico is. Dat je twee jaar bent uitgewoond door de overheid en dat
daar bovenop nu nog een keer zo’n brief komt. Alsof de overheid de afgelopen
twee jaar ondernemers wel uit de wind heeft gehouden. Deze brief grijpt goed beschouwd
nog dieper in. Niet alleen de ondernemers zijn vanaf nu vogelvrij. Personeel
kan ook niet verder meer rekenen op steun. De overheid sluit je winkel en jij
mag opdraaien voor de kosten. Dat is het nieuwe normaal. We doen de zaak op
slot en jij draait op voor de kosten.
Dat je het daarna vreemd vindt dat de samenleving
zo verscheurd is. Dat mensen in opstand kwamen tegen het beleid. Dat het vertrouwen
in de overheid terugliep. Dat we twee jaar lang naar die rotzooi keken. Dat de
overheid niet de hand in eigen boezem stak. Dat we te laat waren met
maatregelen. Of te vroeg. Te weinig of te veel maatregelen. Zelfs een blinde kon
zien dat er veel niet klopte. Dat je daarvoor een relatief kleine groep financieel
liet opdraaien. Dat was een fout. Maar een fout die nog hersteld kan worden. Het
is nog niet te laat. Zorg voor verbinding. Compenseer de mensen die het voor de
kiezen kregen. Schrijf een nieuwe brief, maak een nieuw verhaal, echt het kan
nog.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten