Van Journalist tot Blendle colporteur.

Je krijgt ze er gratis bij in je Twitter time line. De Blendle colporteurs. Blendle is de nieuwe manier van lezen op het internet wordt gezegd. Je betaalt alleen voor het artikel dat je leest. Tot nu toe lees ik dat het een succes is omdat vrijwel alle traditionele printmedia meedoen. Zelfs buitenlandse bladen zouden op de stoep staan. Nou vind ik dat niet zo verbazingwekkend want de advertentiemarkt ligt al jaren op zijn kont en met dank aan de crisis zijn we allemaal ook niet meer zo happig op vaste kosten in de vorm van allerhande abonnementen. Dus elke nieuwe vorm van geld verdienen is voor de uitgevers van dagbladen welkom. Een recent onderzoek van de Duitse media vorser Andreas Vogel met de intrigerende kop 'Uitgevers zelf schuldig aan dalende oplages' liet zien dat de dagbladen al sinds begin jaren tachtig lezers kwijtraakten vanwege een gebrek aan innovatie. De dagbladen zijn op zichzelf gericht zoals de dokters en de notarissen van de vorige eeuw. Geld verdienen was makkelijk en innovatie van de dagbladen werd tegengehouden. Dat heeft hun posities verzwakt. Het verdiende geld werd vervolgens geïnvesteerd in kostbare overnames van uitgeverijen, webshops, radio en televisie avonturen, tijdschriften en internetprojecten die vrijwel allemaal op niets uitliepen. Zelf geven de uitgevers van de dagbladen overigens liever de schuld aan het internet. Dat is wat overzichtelijker.

Als je bestaande inkomstenbronnen opdrogen ben je vanzelfsprekend in voor nieuwe verdienmodellen. Wie wil dat nou niet en daar was Blendle. Je hoefde alleen maar ja te zeggen en dat deden ze en masse. Stel je immers voor dat een andere krant via Blendle wel succesvol zou zijn. Voor nieuwe Blendle klanten is het concept eenvoudig. Je krijgt een start bedrag van euro 2.50 en je bent klant. De kosten van een artikel variëren een beetje maar ligt zo rond de 25 cent. Je zoekt een artikel dat je interesseert rekent af en klaar is Kees. Blendle ontvangt een percentage van de omzet en er gaat een percentage naar de uitgever. De schrijver van de artikelen kan in overleg met zijn uitgever een vergoeding krijgen en voor free lancers is er het zwarte gat. Blendle creëert niets nieuws en is op zijn best slechts een nieuwe manier van distributie. Blendle is als het ware zelf een uitgever geworden die gebruikt maakt van de merkkracht van bestaande titels. Die kracht is gebaseerd op de kwaliteit van hun journalisten. Juist die journalisten worden door Blendle verder de mijnen in geduwd om hun noeste arbeid voort te zetten.

Diezelfde mijnwerkers prijzen nu hun artikelen aan op de social media. Goed schrijvende journalisten hebben de afgelopen jaren een schare eigen volgers op Twitter verzameld. Daarmee hebben ze vaak onbewust zelf waarde gecreëerd. Met die waarde gaan ze nu gratis voor Blendle en hun uitgevers aan de slag. Ze leuren in hun time line om een artikel voor een kwartje te verkopen. Zo op het oog wellicht een goede deal voor Blendle en de uitgever. De schrijvers exploiteren hun moeizaam bij elkaar gesprokkelde volgers op Twitter en andere platformen in ruil voor een zakcentje van Blendle. Veel meer dan een zakcentje is het vooralsnog immers niet en het zal ook echt nog wel even duren voordat de eerste Blendle miljonair ( buiten de initiatiefnemers dan ) wordt geboren. We wachten wat dat betreft overigens met spanning op de eerste financiële resultaten van Blendle. Veel zal immers afhangen van de bereidheid van lezers om de gratis euro 2.50 te upgraden naar euro 2,50 die je uit je eigen zak betaalt. Als je het over duim uitrekent zal dat nog niet eenvoudig worden. De goedkope gratis distributie van Blendle artikelen via social media is gebouwd op drijfzand. Twitter is zelf voortdurend op zoek naar nieuwe inkomsten, mocht de distributie via Twitter voor Blendle een succes worden dan zullen ze daar zeker een bijdrage voor gaan vragen. Het is overigens zeer de vraag of een journalist ook een verkoper moet zijn. Journalisten doen belangrijk werk daar worden we de afgelopen weken voldoende mee geconfronteerd. Journalisten dragen bovendien in een belangrijke mate bij aan een open samenleving daar moeten we zorgvuldig mee omgaan. De dagbladen hebben op dat gebied een traditie. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een buitenland correspondent ook nog eens zijn stukjes moet verkopen. Dat geld evenzeer voor opiniemakers en schrijvers van columns en achtergrondverhalen. Dat wordt naar mijn idee toch wat onderbelicht in het Blendle concept.

Het aan de man brengen van artikelen op individueel niveau ondermijnt op termijn bovendien de inhoud. Je zult per stukje moeten scoren, dat is de opmaat naar sensatie, roddel en achterklap. Alexander zegt daar zelf over in zijn welkomstmail gericht aan nieuwe klanten “We zijn Blendle begonnen omdat we zelf heel graag de beste artikelen uit alle kranten en tijdschriften willen lezen. Dat zijn vaak veel betere artikelen dan online te vinden zijn, maar het was onmogelijk om die topstukken te kopen. Dat hebben we geprobeerd op te lossen” Zo op het oog een aardig verhaal. De staff pics van vandaag en ik neem aan dat daarmee de artikelen bedoeld worden die de Blendle boys warm aanbevelen aan hun klanten toonden onder andere artikelen over het nieuwe leven van zangeres Hind, de dopingperikelen van de Spakenburgse boys, neuken en comazuipen op het eiland Cherzo, een column van Georgina Verbaan en een artikel over de vraag waarom de mug alleen mij bijt. Kennelijk heeft Alexander andere ideeën over topstukken dan ik heb.