Het Eurosongfestival, een les in ondernemerschap.

Gefeliciteerd.

De afgelopen twee jaar deed Nederland weer mee met het eurosongfestival. Nou ja Nederland deed eigenlijk helemaal niet mee. Nederland als collectief probeerde het jaren zonder enig succes, met wedstrijden, voorrondes, hopeloze selectieprocedures en als hoogtepunt de uitzending van Sieneke. Vorig jaar deed Anouk mee en dit jaar Ilse en Waylon. Anouk deed precies waar ze zelf zin in had. Ze deed mee onder de voorwaarde dat ze direct door zou gaan zonder malle voorrondes. Geen rare jurkjes en ze koos zelf haar liedje. De specialisten, dat wil zeggen de vakjournalisten, critici en de andere stuurlui die steevast in de luwte van de wal bivakkeren, vonden het maar niks. Een aardig liedje maar niet geschikt voor het songfestival zo was het harde oordeel. Voor het eerst sinds jaren haalde "we" de finale en wat was Nederland blij. Dit jaar bleek een herhaling van zetten. Al direct na hun eerste publieke optreden bij Matthijs was de wereld te klein. Dezelfde stuurlui hadden hun oordeel direct klaar het zou niks worden en Waylon moest die hoed afdoen. Sterker, Ilse en Waylon moesten zich publiekelijk verdedigen voor hun keuze en namen daarmee ongewild een nog groter risico. De druk werd hoger maar er werd niets veranderd. Het oorspronkelijke concept werd verder fijngeslepen. Toch al kwetsbare artiesten toonden in mijn ogen daarmee belangwekkend ondernemerschap. De boodschap is helder. Laat de mening van de experts het zwaarst wegen. Vermijd consensus en geef ruimte. Achteraf is “Nederland"trots. Waar een groot land klein in kan zijn. Excuses zijn eigenlijk meer op zijn plaats.