Ronald.

Ik las je reactie op Twitter, het aantal karakters op Twitter is niet toereikend om een genuanceerd antwoord te geven. Ik respecteer je inzichten en ideeën vandaar een blogje als reactie. Allereerst over de macht van marketeers die ik zoals jij stelt wellicht wat overschat.

Nog niet zo lang geleden stond er een Chinese muur tussen redactie en commercie. Het was ondenkbaar dat adverteerders invloed konden uitoefenen op de redactie. Natuurlijk zal er in achterkamertjes wel eens wat besproken zijn maar het was volstrekt helder. Dat werkte twee kanten uit. Voor de lezer was het duidelijk dat een medium objectief was en adverteerders wisten waar de grens lag. Het verdienmodel van de media was overzichtelijk en werd in procenten uitgedrukt.

Brussel heeft daar een einde aan gemaakt. De collectieve kortingsafspraken voor de media werd geduid als kartelvorming en daarmee gingen de trossen los. Het kwam de commerciële afdelingen van de media ook niet slecht uit want die hadden het idee dat alles beter zou worden. Vanaf dat punt gingen de media zelf onderhandelen met de adverteerders. Het gevolg was een ondoorzichtig woud aan deals en ja het werd er voor de adverteerder niet duurder van. Dankzij deze verandering kregen de adverteerders wel voor het eerst de voet tussen de deur bij de media.

De muur tussen redactie en commercie is inmiddels weg en adverteerders maken nu de dienst uit. Dat is zwart wit natuurlijk maar als je als titel in de problemen zit, dan kan er nu van alles. Het gevolg is ook dat de controleerde functie van de journalistiek, die alleen succesvol kan zijn zolang er onafhankelijkheid is, in de verdrukking is gekomen. De gevolgen daarvan zien we dagelijks voorbijkomen. Deze hele keten van die besluiten ligt en lag mede op het bord van de marcom industrie.

Inmiddels staat de marcom industrie op de volgende deur te bonzen. De sociale media. Op dit moment is er een grootscheepse boycot tegen Facebook. Onderwerp is de manier waarop Facebook de berichtgeving modereert. Je kan zeggen dat marketeers geen invloed hebben maar in mijn optiek zet je maximaal druk op een platform als je dreigt met het bevriezen van budgetten alleen omdat de manier waarop Facebook functioneert niet passend wordt gevonden bij jouw morele jouw standaard.

Nu gaat het er niet om wat ik van Facebook vind het gaat er nu even om dat je advertentie budgetten inzet om verandering bij een mediabedrijf door te drukken.

Nu leven we in een tijd dat adverteerders zich voor laten staan op een maatschappelijk standpunt. Dat zoiets niet nieuw is begrijp ik. Was het niet Shell dat jaren geleden al riep mensen te willen helpen in plaats van benzine verkopen en pleiten energiebedrijven niet al jaren voor het zuinig omgaan met energie. Heineken roept ook al jaren dat je je alcohol gebruik moet matigen. Dat was allemaal nog begrijpelijk binnen de context.

Maar adverteerders zijn een stap verder gegaan en mengen zich nu nadrukkelijk in het maatschappelijke debat. Dat gaat verder dan matigen met alcohol. Goed beschouwd willen adverteerder zich in 2020 uitspreken over goed en fout, zeg maar een moreel standpunt, dat niet alleen adverteerders wenden nu ook hun financiële macht aan om mediaplatformen een kant uit te drukken.

Tegen deze achtergrond kan je moeilijk stellen dat ik de macht van marketeers overschat ik zou bijna willen zeggen integendeel. We zijn er dagelijks getuige van hoe de marketingindustrie zijn stempel drukt op de media en daarmee op de samenleving als geheel.

Zoals ik ook in mijn stukje schrijf is de main stream gedachte dat er niets mis is met goede dingen doen. Zoals jij ook schrijft in je tweet, verdient dat steun. Nu wil ik dat niet betwisten maar wil ik nog wel ingaan op het punt dat jij verder aanraakt in je tweet. De niet oprechte marketeer mag je aanspreken op zijn do good intenties.

Het punt dat ik probeer te maken maar dat misschien onvoldoende uit de verf komt is dat de prioriteit altijd moet liggen bij het betalen van belasting.

Je maakt gebruik van de infrastructuur, de toegang tot goed opgeleide mensen, een geweldige juridisch systeem zodat alle rechten die je hebt als onderneming gewaarborgd zijn, een zeer toegankelijk zorgsysteem dat er aan bijdraagt dat je workforce gezond blijft nou ja die lijst is eindeloos. Dat systeem wordt gefinancierd door tienduizenden bedrijven die in de anonimiteit werken. Die gewoon de goede dingen doen, die belasting betalen zodat een leraar zijn salaris krijgt, dat een dokter zijn taken kan uitvoeren en een politieman kan zorgen voor onze veiligheid.

Deze fundamentele zaken staan in schril contrast met bedrijven die belasting ontwijken, hun macht aanwenden om media te beïnvloeden en tegelijk goede sier maken met marketingcommunicatie die inzoomt op wat maar maatschappelijk wenselijk is om meer spullen te verkopen.

Ik heb daar niet alleen moeite mee vanuit het perspectief als burger. Ook vakmatig vindt ik het een glijbaan.

De scheiding tussen wat maatschappelijk wenselijk is of verantwoord is, is niet iets voor marketeers. Het is een doodlopende straat omdat je altijd groepen uitsluit. In Amerika is de ene helft van de bevolking voor Trump en de andere helft tegen. Maar betekent dat de ene helft dan het morele gelijk aan zijn zijde heeft? 

Wellicht maar als je in de business van schoenen verkopen zit ligt je primaire verantwoordelijk bij je werknemers, dat je die continuïteit biedt en een toekomst. Je maatschappelijke verantwoordelijkheid is het betalen van belasting zodat scholing naar een hoger plan kan of de zorg. Dat ligt buiten je werkgebied, daar stemmen mensen over.

Dat punt lijkt echter achter ons te liggen bedrijven willen zich uitspreken. Bedrijven willen nu macht uitoefenen. Nu naar Facebook, een niet geringe invloed als je nagaat dat meer dan twee miljard gebruikers er dagelijks mee in de weer zijn. En het zal niet bij Facebook blijven. De power van marketingbudgetten om media te beïnvloeden is enorm en er is niemand die ervoor gaat liggen.

Tegen die achtergrond stel ik, dat als je dan die maatschappelijke invloed wilt uitoefenen,  neem dan ook de belastingen mee. Zoals ik in mijn stukje aanhaal hebben de grote media platformen de afgelopen tien jaar alleen al 100 miljard aan de samenleving onttrokken. In tijden dat er geen week voorbijgaat dat er geschreven wordt over de ongelijkheid en de noodzaak voor hogere salarissen bij overheidsdiensten geen bedragen om lichtzinnig over te doen.

Unilever is een van de ondernemingen die zich afzet tegen Facebook. Facebook moet anders cureren en anders modereren omdat de reclameboodschappen van Unilever zich nu niet in het gewenste umfeld kunnen manifesteren. Dat is de achtergrond, tegelijkertijd is het klip en klaar dat Unilever er alles aan doet om belasting te ontwijken. Deze beweging wordt door marketeers verhuld die zich druk maken over zigeunersaus terwijl hun budgetten worden ingezet om media platformen een kant op te dirigeren.

Er is niemand in de wereld inclusief mijzelf die iets tegen bedrijven heeft die goede intenties hebben. Als je die bedrijven van steun wilt voorzien dan moet je in mijn optiek veel harder ageren tegen alles wat verdacht is en dat is veel, heel veel. Het met de mantel der liefde bedekken van alles wat hypocriet is en niet deugt werkt eerder tegen de good do industrie dan ervoor.

Ik pleit voor een simpele hiërarchie in do good dingen. Zorgen voor werkgelegenheid met de best mogelijke arbeidsvoorwaarden en belasting betalen zodat de overheid zorg kan dragen voor wat nodig is. Wat je daarna met je geld doet moet je helemaal zelf weten. Elk bedrijf dat niet voldoet aan die voorwaarden vind ik niet geloofwaardig en ik zou willen dat de marcom industrie zich op dat punt wat serieuzer zou nemen.