Retailers hebben er niets van begrepen of hebben we een beetje boter op het hoofd?

In de toekomst alleen nog online te bezoeken.

In online kringen wordt gelachen om de taxichauffeurs. Met de komst van Uber worden ze uit de markt geprijsd. Hadden die taxichauffeurs zich maar aan moeten passen lees ik overal. Dat lijkt me niet zo makkelijk als je van de overheid eerst voor een klein fortuin hebt moeten investeren in een vergunning en een opleiding. Dat geld hadden ze in de meeste gevallen niet en werd geleend van de toen nog vriendelijke bank. Die kosten sleur je heel lang mee. Niet leuk als je gezin ervan moet eten. 

Gelachen werd er de afgelopen week ook over het gebrek van innovatiekracht van de retail. Deskundigen rolden over elkaar heen om vooral de kracht van het internet te prijzen over gemiste boten en oh ja de beleving en inspiratie van de stad dat zijn ook codewoorden geworden. Ook dat lijkt me niet zo makkelijk met winkeliers die huurcontracten hebben die soms wel tien of wel twintig jaar lopen. 

Veel retailers zouden moeiteloos de crisis hebben overleefd wanneer ze hun vaste kosten flexibel hadden kunnen inrichten. Dan hebben we het nog niet eens over de vaste kosten van medewerkers die soms al tien of twintig jaar op de loonlijst staan,

Wanneer huurprijzen vandaag geactualiseerd zouden worden naar de reële waarde pakken in veel gevallen de vaste kosten tot wel dertig procent lager uit. 

Eerlijk gezegd denk ik dat veel web initiatieven het loodje zouden leggen omdat ze daar niet tegen kunnen concurreren. Huurprijzen van A1 locaties zijn gebaseerd op winkeltraffic, potentieel koperspubliek. Een stuk van de marketing kosten zit als het ware verrekend in die huurprijs. Als dat koperspubliek wegblijft moeten de prijzen worden aangepast zodat retailers budget kunnen creëren voor marketing die wel klanten trekt. 

Te hoge huurprijzen zorgen voor te hoge productprijzen in de winkel waardoor retailers met moeite kopers kunnen aantrekken. Betalen voor A1 locaties op basis van het huidige koopgedrag is als adverteren in een krant die nooit door de brievenbus van een klant wordt geduwd. Als er geen kopers komen is een A1 locatie in de stad net zo waardeloos als een locatie op een verlaten industrieterrein. 

Veel panden op A1 locaties in steden staan leeg omdat de vroegere eigenaren ze al volledig afbetaald hebben. Vaak wonen ze er nog boven of zitten ze op een zonnig eiland genietend van hun pensioen. Zo’n pand zit ze gewoon niet meer in de weg en de eigenaren wachten op betere tijden.

Vastgoedondernemers kunnen in voorkomende gevallen domweg geen lagere huurprijzen accepteren. 

Een lagere huurprijs betekent een lagere taxatiewaarde van het onroerend goed. Een lagere taxatiewaarde kan er in resulteren dat de eigenaar vermogen moeten aanzuiveren. Simpel gezegd de bank kan eisen dat er geld wordt bijgestort omdat er nu totaal andere verhoudingen van eigen vermogen versus schuld worden geëist dan pak hem beet zes jaar geleden. Een tijdje leegstand accepteren en wachten op een betere prijs lijkt dan een betere oplossing. Een duivelse spagaat ook voor de vastgoedeigenaren. 

Natuurlijk zijn er ook aardig wat vastgoedbedrijven die het loodje hebben gelegd, dat veroorzaakt dan weer leegstand die dan goedkoop wordt weggezet. Dat kan er in resulteren dat een nieuwkomer zoals de Action bijvoorbeeld de helft van de vierkante meter prijs van zijn directe buurman betaalt. Slim ondernemerschap lees ik dan. 

Ondertussen zorgen de gaten in de winkelstraten voor een onaantrekkelijk winkelbeeld en duwen stadsbestuurders bezoekers met krankzinnige parkeertarieven de stad uit richting de online shop. Voor een dagje parkeren in Amsterdam betaal je inmiddels net zoveel als twintig artikelen bij Zalando. 

We steken de loftrompet over de nieuwkomers. 

Die nieuwkomers zijn veelal techbedrijven uit Amerika die wel over alle flexibiliteit beschikken waar het gaat om het arbeidsrecht en daarbij ook nog eens afgestudeerd zijn in de kunst van het belasting ontwijken. Hoewel er miljarden worden omgezet begint bijvoorbeeld online retailer Amazon pas de laatste jaren mondjesmaat belasting te betalen. Geen level playing field. Daar kun je moeilijk tegen concurreren. 

Goed beschouwd willen we dat Nederlandse bedrijven snel schakelen en innoveren en kijken we met liefde en bewondering naar de disruptive modellen van overzee. Zodra het over de aantasting gaat van onze sociale verworvenheden zijn we echter minder flexibel en beroepen we ons op het arbeidsrecht dat stamt uit 1945. Dat gaat niet samen. 

Retailers hebben er niets van begrepen of hebben we een beetje boter op het hoofd? 

Als het er op aankomt kijken we bij de vriendelijke winkelier in zijn met liefde verzorgde etalage. Drinken gezellig wat op het terras in de stad en kruipen daarna thuis nog even achter de computer om bij een verlieslatende online retailer de schoenen of boeken te kopen die je in de stad had gezien, geroken en gevoeld. Daar maken we dan een Facebook post over en een Twitter bericht vol met lovende woorden over de prijs en de service. 

Het is niet het enige verhaal en natuurlijk gaat ondernemen niet alleen over kosten. 

Maar als we willen oordelen over de slagkracht, flexibiliteit en innovatie power van nieuwkomers is het wel goed om patronen en de worsteling te herkennen waar ondernemingen mee kampen die al 20, 30 en soms meer dan 100 jaar een bijdrage aan de economie hebben geleverd. Inmiddels vernielen we zelf de beleving en inspiratie van de stad waar we zo naar verlangen. 

Afgelopen weekend kon je het nog ruiken en horen. Volop zomer en iedereen was op de been, de stad was vol leven. We zijn zelf toch ook een beetje medeverantwoordelijk voor die inspiratie. In perspectief zie ik een Rijksmuseum dat je alleen nog online kunt bezoeken omdat de prijs van een kaartje te hoog is. Geen goed idee.

Als je tot hier hebt gelezen vind je dit misschien ook een aardig artikel.
De cijferfetisj van het online winkelen.